Vijf jaar geleden kijken Maaike en haar man Tim enorm uit naar de komst van hun dochtertje. Alles gaat goed met de zwangerschap. Maar dan slaat het noodlot toe: als Maaike 36 weken zwanger is overlijdt Tim plotseling. Een gitzwarte periode breekt aan. Maaike vertelt exclusief aan Vrouwenverhalen.nl: “Ik pufte de weeën weg zonder Tim. Dit was zo níet hoe ik het me voorgesteld had.”
Ik wist het gelijk: dit wordt de papa van mijn kinderen
“Ik was nooit van plan alleenstaande moeder te worden. Wat ik wel van jongs af aan wist, was dat ik ooit moeder wilde worden. Toen ik op mijn 28e Tim leerde kennen wist ik dan ook gelijk: dit wordt de papa van mijn kinderen. Eerst wilden we nog mooie reizen maken en genieten van wat jaren met z’n tweetjes. Dat is gelukt. We zijn naar Bali geweest, naar Mexico, naar Maleisië, Thailand en Indonesië. Ik ben ontzettend dankbaar dat we die herinneringen hebben mogen maken samen.”
“Toen ik 33 werd, gooide ik mijn laatste strips van de pil de prullenbak in. Tim en ik wilden er serieus voor gaan. De tijd was ook rijp: ik had net promotie gemaakt en Tim had een goede carrière in de IT. Een kindje zou niets tekort komen bij ons.”
Geen zwangerschapskwaaltjes
“Wat waren we allebei blij, de ochtend dat ik de positieve zwangerschapstest in mijn handen hield. Ons geluk kon niet op. Tim belde direct zijn moeder en zijn beste vriend. Ik heb het ook direct verteld aan mijn vrienden en familie. Natuurlijk was het verstandiger geweest om tot 12 weken te wachten omdat de kans op een miskraam dan nog maar héél klein is, maar we waren gewoon té blij, haha!”
“Voor ik het wist was ik 20 weken zwanger. De 20-weken echo zag er goed uit, én we hoorden dat we een meisje kregen. We waren dolblij. Ik had helemaal geen kwaaltjes: geen misselijkheid, niet vermoeid, helemaal niets. Het leek wel alsof Tim mijn zwangerschapskwaaltjes overnam, want hij klaagde steeds vaker over vermoeidheid en misselijkheid. Toen hij op een ochtend begon met overgeven, heb ik erop aangedrongen dat hij de huisarts bezocht.”
Ik twijfelde nog of ik me niet ziek moest melden
“De huisarts liet bloedprikken: dit zag er allemaal goed uit. Tims bloeddruk was aan de hoge kant, maar verder leek alles in orde. De huisarts constateerde dat Tim misschien gespannen was of iets verkeerds gegeten had. Met een gerust gevoel zat ik de rest van mijn zwangerschap uit. Op de laatste ochtend dat ik ging werken, voelde Tim zich weer niet zo lekker. Ik twijfelde nog of ik me niet ziek zou melden. Dat was toch niet zo’n ramp, voor dat laatste dagje?”
“Maar Tim had liever dat ik gewoon ging. Hij had bonzende hoofdpijn en wilde gewoon met een koud washandje in een donkere kamer liggen. Ik voelde me er niet gerust op, maar ging toch naar mijn werk.”
Hij was helemaal wit en koud
“Die middag ging ik eerder naar huis, ook omdat ik nog niks van Tim had gehoord. Meestal stuurde hij wel even een appje om de werkdag te breken, maar nu niet. Thuis aangekomen voelde ik toen ik de deur opendeed eigenlijk al dat het niet goed zat. Maar hoe ernstig het echt was, wist ik pas toen ik de slaapkamer binnenging. Tim lag op bed, nog precies hetzelfde als hoe ik hem had achtergelaten. Hij was helemaal wit en koud.”
“Ik begon aan zijn schouders te schudden en schreeuwde dat hij alsjeblieft wakker moest worden. De buurvrouw kwam op mijn geschreeuw af en belde uiteindelijk 112. Maar het was al te laat. Tim was overleden. Waarschijnlijk kort nadat ik naar het werk was vertrokken, hoorde ik later. Uit de autopsie bleek dat hij een hersenbloeding had gehad. Mijn jonge, sportieve vriend van 32. Die nog nooit had gerookt, niet dronk en enorm op gezonde voeding lette.”
Ik was de gelukkigste én verdrietigste vrouw op aarde
“De eerste week leefde ik op de automatische piloot. Mijn moeder kwam logeren, Tims moeder ook. We regelden de crematie, lichtten mensen in, zochten bloemen uit, hadden contact met de uitvaartonderneming. Alles ging langs me heen, ik deed gewoon wat moest gebeuren. Toen ik een week later weeën kreeg en ging bevallen, kwam al mijn verdriet eruit. Ik kon niet stoppen met huilen. Ik miste mijn man, die samen met mij de weeën weg zou puffen.”
“De thuisbevalling met zijn tweetjes en onze eigen verloskundige werd een kille, koude ziekenhuisbevalling omdat ik intussen een hoge bloeddruk had ontwikkeld. Toen ik onze dochter voor het eerst zag, zag ik Tim in haar. Ze leek precies op haar vader. Ik was de gelukkigste én verdrietigste vrouw op aarde.”
Zijn kleine prinses
“Intussen zijn we vijf jaar verder. Mijn dochter is mijn grootste geluk. Ze heeft haar papa nooit gekend, maar we hebben het elke dag over hem. Aan de wand hangt een grote fotocollage van ons samen toen onze dochter nog in mijn buik zat. Daarnaast hangt de fotocollage van onze mooie reizen.”
“Mijn dochter vraagt veel over haar vader. Ik vertel haar honderduit over de man die al zó van haar hield, nog voordat ze geboren was. De man die zó uitkeek naar zijn lieve dochtertje, die hij tijdens de zwangerschap al “zijn kleine prinses” noemde.”
EMDR-therapie
“Ik mis Tim nog steeds elke dag. Aan weer gaan daten moet ik nog steeds niet denken. Geen enkele man kan Tim vervangen. Daarnaast heb ik het ontzettend moeilijk met zijn dood, nog steeds. Dat de rouw jaren zou duren had ik niet verwacht. Intussen ben ik ook in therapie, omdat de scherpe kantjes er bij mij gewoon niet af gingen. Ik krijg ook EMDR-therapie, om de beelden van Tim toen ik hem vond te verzachten.”
“Eigenlijk heb ik Tims dood nooit kunnen accepteren. Waarom neemt God iemand weg die net een gezin startte? Die zó gemist wordt, zó geliefd is? Ik kan er nog steeds niet bij. Ik ben sterk voor mijn dochter, maar huil me nog elke avond in slaap.”
* De namen zijn gefingeerd om de mensen die niet herkend willen worden te beschermen
Extra info
Mijn man draagt graag vrouwenlingerie
Mijn man verliet me voor een meisje van 19
Nadia is zwanger en rookt 15 sigaretten per dag
Lies (43) is een loedermoeder: “Ik kies voor mezelf”
Bronvermelding
© Foto: 123rf.com
